İçinde "ben" geçmeyen cümleler kurmak çok mu zor. Evet, galiba biraz zor öyle olmasa herkes becerebilirdi bunu. En azından bu yazıda öznesi "ben" olmayan cümleler kurulmaya çalışılacak.
Bir yerde herkes aynı hastalığa tutulmuşsa, kimse hasta olduğunu fark etmez. Peki bu durum bir hastalık mı, şimdi soru bu. O zaman biraz beyin jimnastiği gerekiyor, o zaman yeni sorularla durumu analizi daha iyi olacaktır;
- bir futbol takımında bütün oyuncular kendi başına oynamaya kalkarsa o takım başarılı olur mu?
- inşaat ekibindeki personel inşaatı hep bireysel beğenilerine göre yapmaya çalışırsa ortaya bir yapı çıkabilir mi?
- yollarda şoförler aman canım karşı şerit daha güzelmiş ben oradan gideyim derse bir karışıklık çıkmaz mı? Ya da yolun ortasını arabasını park edip giden biri bütün trafiği altüst etmez mi?
- anne-baba ve çocuktan oluşan bir ailede her fert kendi telinden çalarsa o ailede iletişimden, gelişimden, huzurdan vb. bahsedilebilir mi? üç tane bir yan yana geldiğinde 1-1-1 iyi ve kaliteli bir bağla bağlandığında 111 olacakken 3x0=o olmaz mı?
Bu sorularla bakıldığında "ben"in bir hastalık olduğu ve ne kadar tehlikeli olduğu görülür. İçinde "ben" olan aksiyonların fayda getirmeyeceği hatta bazen onarılmaz hasarla verdiği iyi bir gözlem yapılırsa görülecektir. Böyle "ben" üzerine kurulmuş batı medeniyetlerine bakıldığında da ilk etapta başarı görülse de, özünde büyük buhranlar olduğu yine görülecektir.
Hastalığı tespit edebilen bireyler işin zor kısmını geçmiştir. Tedavi süreci nispeten daha kolaydır. İçinde "ben" geçmeyen cümleler kurmak iyi bir tedavi olarak gözüküyor. İnsan en azından bir gün kendini sınamalı, "Acaba bir gün cümleler bensiz olabilir mi?" demeli. Daha sonra bunun günlerini arttırmalı.
Tabi ki zordur alışkanlıları terk etmek, içinden sürekli bir ses "hadi ben de, ben de" diye telkin verecektir. O zaman bir odada, açık alanda, yada yükse bir zirveye çıkarak bu duygusunu tatmin edebilir şöyle;
Ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, ben, beeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen
Benim Nefsim
Ruhuma bir kefen bezi yeter de;
Yetmez aç nefsime sırma ve ipek.
Çare yok yüzünden düştüğüm derde,
Yesem de toprakla karışık kepek.
Güneşle bir tutsam girmez hizaya,
Dar bulur sığmam der dipsiz fezaya.
Kuyruk sallar, sonra hırlar ezaya,
Benim nefsim, benim nefsim ne köpek!
Necip Fazil Kisakurek
Ben sanırdım alem içre (içinde) bana hiç yar kalmadı,
Ben beni terk eyledim gördüm ki ağyar(yabancı,el,rakip) kalmadı.
Niyazi Mısri
Ben beni terk eyledim gördüm ki ağyar(yabancı,el,rakip) kalmadı.
Niyazi Mısri
